środek koła

См. также в других словарях:

• środek — m III, D. środekdka, N. środekdkiem; lm M. środekdki 1. «miejsce mniej więcej jednakowo oddalone od końców przedmiotu, od krawędzi określonej powierzchni; część środkowa przedmiotu, powierzchni, punkt centralny, centrum; część środkowa odcinka… …   Słownik języka polskiego

• koło — I n III, Ms. kole; lm D. kół 1. «część płaszczyzny ograniczona okręgiem; w terminologii matematycznej: zbiór wszystkich punktów płaszczyzny, których odległość od ustalonego punktu, zwanego środkiem koła, jest mniejsza lub równa danej liczbie… …   Słownik języka polskiego

• oś — ż V, DCMs. osi; lm M. osie, D. osi 1. «wyobrażalna prosta będąca linią centralną jakiegoś układu elementów przestrzennych, np. linia centralna budynku, miasta, dzielnicy itp.» Oś urbanistyczna. Zbudować obiekt na osi. ∆ astr. Oś Ziemi, oś ziemska …   Słownik języka polskiego

• okrąg — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż IIa, D. okrągręgu {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} linia w kształcie koła; osoby lub rzeczy ułożone w kształt koła; krąg : {{/stl 7}}{{stl 10}}Słońce wędruje po okręgu. Tancerze… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• promień — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż III, D. promieńenia; lm D. promieńeni {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} wiązka światła, smuga świetlna wychodząca ze źródła światła, ze świecącego obiektu : {{/stl 7}}{{stl 10}}Promienie …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• kofeina — ż IV, CMs. kofeinanie, blm chem. «związek organiczny, alkaloid, pochodna puryny, biały, bezwonny proszek o gorzkim smaku, występujący m.in. w ziarnach kawy, kakao, liściach herbaty, orzeszkach kola, otrzymywany też syntetycznie; stosowany w… …   Słownik języka polskiego

• okrąg — m III, D. okrągręgu, N. okrągręgiem; lm M. okrągręgi 1. «linia mająca kształt koła; osoby, przedmioty itp. ustawione, ułożone w koło; krąg» Zakreślić okrąg. Okrąg tancerzy, widzów. Utworzyć okrąg. 2. «przestrzeń zamknięta linią kolistą, płaski… …   Słownik języka polskiego

• po — «przyimek wchodzący w skład licznych związków wyrazowych, łączący się zwykle z miejscownikiem, rzadziej z biernikiem, wyjątkowo z celownikiem» 1. «w połączeniach z miejscownikiem wchodzi w skład wyrażeń oznaczających» a) «miejsce czynności… …   Słownik języka polskiego

• promień — m I, D. promieńenia; lm M. promieńenie, D. promieńeni 1. «wiązka świetlna, smuga świetlna wydobywająca się ze źródła światła, ze świecącego przedmiotu» Blady, jasny, srebrny, złoty promień. Zimne promienie księżyca. Ogród skąpany w promieniach… …   Słownik języka polskiego

• średnica — ż II, DCMs. średnicacy; lm D. średnicaic 1. «cięciwa koła, okręgu przechodząca przez jego środek; długość tej cięciwy» Średnica drutu, gwintu, śruby. 2. hand. «średnie okazy jakichś gatunków (np. ryb) będące przedmiotem handlu» …   Słownik języka polskiego

• współśrodkowy — mat. «mający wspólny środek» Współśrodkowe koła, okręgi …   Słownik języka polskiego